Wnętrze

W wystroju wnętrza również zachowane zostały formy typowe dla późnego baroku. W centrum kościoła wysokością i powierzchnią wyróżnia się nawa główna, która przechodzi w prezbiterium o takiej samej wysokości, zakończone półokrągłą apsydą. Połączona arkami para pilarów oddziela od centralnej przestrzeni znacznie niższe i węższe nawy boczne. Zakończenie transeptu tworzą nieduże kapliczki dobudowane do naw bocznych. Sześć barokowych różnokolorowych ołtarzy ze sztucznego marmuru, kazalnica, chrzcielnica i organy tworzą jednolity zespół wystroju wnętrza. Formy architektoniczne ołtarzy są plastyczne, zdobią je rzeźby stiukowe, dekoracyjne modele. Szczególnie oryginalnie zostały wkomponowane kazalnica i chrzcielnica – tworzą one jednolity wystrój przeplatających się wymyślnych form rokokowych.

Od swego początku przy kościele działało znajdujące się pod opieką dominikanów bractwo Św. Różańca, które opiekowało się jednym z bocznych ołtarzy (w kościele zachował się pochodzący z XVII w. obraz Matki Boskiej Różańcowej). Inne ołtarze były poświęcone ważnym świętym dominikanom: św. Dominikowi, św. Hiacyntowi (Jackowi), św. Wincentemu Ferero, a także słynnemu franciszkańskiemu kaznodziejowi św. Antoniemu Padewskiemu. Z tematem Męki Pańskiej, oprócz Wielkiego Ołtarza, związany był też ołtarz Jezusa Frasobliwego. Z biegiem czasu nazwy ołtarzy zmieniały się, ale ich struktura architektoniczna pozostała bez zmian.

Wśród innych cennych zabytków sztuki należy wymienić ciekawe portrety Piotrowskich, XVIII-wiecznych fundatorów odbudowy kościoła, wiszące na podwyższeniu organów.