Droga Męki Pańskiej

Kościół i kaplice w stylu późnego baroku wileńskiego są jednym z najpiękniejszych zabytków architektury XVIII wieku. Pod względem ogólnych zasad kompozycyjnych, zgodnych z koncepcją Nowej Jerozolimy, odpowiadają one tradycji kulturalnej i duchowej Kościoła Katolickiego w XVII wieku.

W wielu Nowych Jerozolimach powstałych w Europie czy w Polsce zwracano uwagę na topografię Jerozolimy z czasów Jezusa. Uwaga ta była skierowana zarówno na ogólną długość drogi od stacji „W pokoju Ostatniej Wieczerzy” do „Golgoty”, jak też na odległości pomiędzy poszczególnymi stacjami. Dzięki odmierzeniu odległości pomiędzy stacjami przy pomocy kroków, a także ustaleniu lokalizacji poszczególnych części „miasta Jerozolimy” względem innych krajów świata, w Kalwarii Wileńskiej udało się najbardziej dokładnie odzwierciedlić topografię Jerozolimy. Na przykład, odległość od „Ratusza (Domu Piłata)” do stacji „Zdjęcia z krzyża” wynosi 1 321 kroków, od „Góry Oliwnej” do miejsca „Ukrzyżowania” – 6 000 kroków, od „Kajfasza” do „Piłata” – 1 000 kroków, od „Piłata” do „Heroda” – 350 kroków itp.

W oparciu o opis Ziemi Świętej i drogi męki Chrystusa, dokonany przez Adrychomiusza, Kalwaria Wileńska została podzielona na dwie części. Droga schwytania od stacji „W pokoju Ostatniej Wieczerzy” do „Czwartej bramy Starego Miasta” obejmuje 20 stacji, oznacza ją 8 murowanych kaplic, most przez potok Cedron, 1 murowana i 7 drewnianych bram, a Droga Krzyżowa od „Ratusza (Domu Piłata)” do „Golgoty” obejmuje 15 stacji, odpowiada jej 12 murowanych kaplic i 3 stacje znajdujące się przy kościele.